Ik ben een egoïst
Ik ben een egoïst.
Vooral vergeleken met 2 jaar geleden. Toen was ik nog met van alles bezig dat buiten mijzelf lag. Ik dacht wel even de wereld te kunnen redden.
Ik wilde duurzaam leven.
Ik wilde anderen bewuster van zichzelf maken.
Ik wilde geen kinderen krijgen in deze overvolle wereld.
Ik wilde geen vlees meer eten.
Ik wilde geen plastic meer kopen.
En dit lijstje gaat nog wel even door..
Ik was ervan overtuigd dat ik op die manier een verschil kon maken. Maar wat het me in werkelijkheid koste?
Veel energie. Boosheid. Constante teleurstelling als ik me niet aan mijn normen hield.
Wat maakte dat ik zo met die buitenwereld bezig was? Waarom was dat zo belangrijk voor me?
Omdat ik onbewust niet naar binnen wilde keren. Niet nóg meer naar mezelf wilde kijken. Want ik was al zo kritisch en perfectionistisch. Dat was vermoeiend genoeg.
Totdat ik dit tijdens deze wereldreis wél deed. Ik begon met mijzelf belangrijker maken. Niet meer bezig te zijn met alles en iedereen om mij heen.
Dit zorgde voor mooie en pijnlijke momenten.
Fijne ervaringen, maar ook een hoop trauma’s om te verwerken.
En dat alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik mijn perspectief over de wereld bij kon stellen.
Waar ik voorheen geloofde dat we allemaal ons best moeten doen om de wereld te redden en vooral rekening moeten houden met alles en iedereen, geloof ik nu dat we juist eerst met onszelf bezig mogen zijn. Dat we egoïstischer mogen zijn.
Zodat we leren liefdevol naar onszelf te kijken.
Zodat we onze eigen shit op orde hebben.
Zodat we trauma’s kunnen helen.
En zodat we vanuit die plek er vervolgens oprecht en met aandacht voor anderen kunnen zijn.
Want alleen dan is er ruimte voor échte impact.